Son filla do mar
e irmá do vento.
As ondas do Atlántico
avalan o caos do meu vivir.
Estou acostumada a ser de grises
pois nunca vemos o ceo branco,
pero tampouco negro.
Aprendín a buscar cores
en medio da monotonía
das treboadas.
Así medramos entre silvas
e toxos
que pinchan como agullas
se os tocas,
mais se os observas afloran
alumeando os sendeiros.
en medio da monotonía
das treboadas.
Así medramos entre silvas
e toxos
que pinchan como agullas
se os tocas,
mais se os observas afloran
alumeando os sendeiros.
Son esa dualidade constante
que nos caracteriza.
A pregunta como resposta,
a retranca do vello
e a lareira acendida.
Todos os camiños
levan a Compostela
e non o podemos evitar.
Cansa xa de explicar
a palabra morriña
a quen non a pode entender.
Os bardos do pobo
seguen cantando,
estea onde estea.
Escoito as queixumes dos pinos
e a alma ergue o puño.
Que aínda que domine
todas as miles de linguas
que enriquecen este planeta,
cando fale comigo,
cara adentro...
eu sempre serei eu.