Eu.

Son filla do mar 

e irmá do vento.

As ondas do Atlántico

avalan o caos do meu vivir.

Estou acostumada a ser de grises

pois nunca vemos o ceo branco,

pero tampouco negro.

Aprendín a buscar cores
en medio da monotonía
das treboadas.

Así medramos entre silvas
e toxos
que pinchan como agullas
se os tocas,
mais se os observas afloran
alumeando os sendeiros.

Son esa dualidade constante
que nos caracteriza.
A pregunta como resposta,
a retranca do vello
e a lareira acendida.

Todos os camiños
levan a Compostela
e non o podemos evitar.
Cansa xa de explicar
a palabra morriña
a quen non a pode entender.

Os bardos do pobo
seguen cantando,
estea onde estea.
Escoito as queixumes dos pinos
e a alma ergue o puño.

Que aínda que domine 

todas as miles de linguas

que enriquecen este planeta,

cando fale comigo,

cara adentro...

eu sempre serei eu.